لعنتی های بی آبرو

می‌مونم تو خونه‌ قرنطینه میشم، ولی خیالم تو خونه نمی‌مونه‌. دور می‌زنه واسه خودش‌. خیابون به خیابون، چهارراه به چهارراه، میدون به میدون، اتوبان به اتوبان، میاد و خودشو می‌رسونه بهت و باعث میشه ویروسو فراموش کنم‌. ویروس فکر توئه، عکس توئه، با درجه شیوع پایین، ولی درصد مرگ بالا. ویروس وقتیه که دیگه کاری از دستم بر نمیاد. ویروس منم، وقتی نمیتونم شاعرانه به ماجرا نگاه کنم و کثافت و تلخ می‌نویسم. 

امروز صبح شنبه‌ای که جمعه‌اش اون اتفاق افتاده، در حالی که تو مترو وایسادم و دارم میرم سر کار، حس می‌کنم فقط اینجا میتونم بنویسم. صبح شنبه‌ای که از خودم بیزارم. به خاطر تنم خجالت می‌کشم. از داشتن سر روی بدنم شرمنده‌ام. دلم میخواد سر اونایی که شنبه چهاردهم دی نود و هشت براشون فرقی با شنبه‌های قبل نداره، داد بکشم. بگم خوش به حالتون غیرت ندارید راحتید‌. وطن نمی‌فهمید راحتید. غرور ملی حالیتون نیست راحتید‌. 

آزاد نکن دیگه منو وقتی نمیتونم برم
ازت فرار نمی‌کنم وقتی خودم مقصرم
روزبه

قلبت چون رود بزرگی است که پس از بارانی فراوان طغیان می‌کند. هجوم سیلاب, همه تابلوهای راهنما را که زمانی برپا بودند با خود برده است. اما باز باران بر سطح رود شَپ‌شَپ می‌کوبد. هر وقت خبر چنین سیلاب,ی را در روزنامه بخوانی، با خودت می‌گویی: خودش است. این قلب من است.

کافکا در کرانه. هاروکی موراکامی. ترجمه مهدی غبرائی.

پر از احساس منفی و نگاه بالا به پایینم. پر‌ از "تو یکی دیگه گه نخور" و "کی به تو گفت نظر بدی". تازه به این پی بردم که یکی از لذتام وقتی خونه تنهام اینه که با صدای بلند فحش بدم و به صدای بلند خودم موقع ادای فحش‌های آبدار گوش کنم و عشق کنم.‌ احتمالا اگر از نوروز به روتین برگردم راحت‌تر خواهم بود‌.

طبق قانونی کلی، آدم‌ها، حتی آدم‌های خبیث، بسیار ساده‌تر و ساده‌دل‌تر از آنند که تصورش را می‌کنیم. و خود ما هم چنینیم. 

برادران کارامازوف/ فئودور, داستایوسکی/ صالح حسینی

کسی که مایل است شهر و دیار خود را ترک گوید، انسان خوشبختی نیست.

بار هستی‌. میلان کوندرا. پرویز همایون‌پور